Urszula Jankowiak, Bel canto i ekspresja we włoskiej operze I połowy XIX wieku na przykładzie partii Adalgisy w operze „Norma” Vincenzo Belliniego

WSTĘP
Vincenzo Bellini, którego życie i twórczość przypadły na czas dynamicznego rozwoju gatunku opery, a także wspaniałego rozkwitu sztuki śpiewaczej, położył w tym względzie szczególne zasługi. Jego twórczość uznawana jest za ukoronowanie włoskiego bel canto – stylu, który w operze włoskiej zapanował już w XVII a rozpowszechnił się w XVIII stuleciu, i którego wpływom, tak znacznym dzięki bogactwu i wyjątkowej śpiewności melodii, uległo wielu wybitnych twórców. Do szczególnych osiągnięć Belliniego należało stworzenie doskonałej stylowo, ale także sugestywnej pod względem ekspresyjnym melodyki wokalnej. Żywość i pełnia inwencji, afektywność i nastawienie na efekt zmysłowy, lekkość i swoboda w kształtowaniu materii muzycznej znakomicie współgrały w jego dziełach z wymogami ekspresyjnymi sytuacji scenicznych. Słowo i muzyka pozostawały ze sobą w organicznej jedności. Norma – niekwestionowane arcydzieło sztuki operowej oraz zawarte w nim partie głównych bohaterów – Normy, Adalgisy i Polliona – są tego znakomitym przykładem.

Podjęta w prezentowanej pracy problematyka związana jest z tym właśnie rodzajem opery włoskiej, w której tradycja bel canto współistnieje z silnym pierwiastkiem ekspresyjnym, wyrazowym. Głównym nurtem rozważań stała się zatem opera włoska pierwszej połowy XIX wieku, a przede wszystkim opera reprezentowana twórczością Vincenza Belliniego.

Do książki dołączona jest płyta CD.

Publikacja dofinansowana przez Ministerstwo Nauki i Szkolnictwa Wyższego.